5 oktober 2024 stond bijna een jaar omcirkeld met rood. Het WK gravel in het Belgische Leuven. Nadat ik deze discipline een kleine 2 jaar geleden ontdekte en ik vorig jaar in mijn agegroup 55-60 jaar de Europese titel binnensleepte, leek het mij een leuke uitdaging om te kijken hoe ik er mondiaal voor zou staan.
Een aantal weken voor D-day zakte mijn motivatie en kwamen er gedachten naar boven als: voor wie zou ik dat gaan doen? Mijn energielevel was tegelijkertijd ook niet top en waarom zou ik me dan uitsloven en tot het gaatje gaan…. Ik bleef maar twijfelen en pas op de laatste dag van inschrijving heb ik de knoop doorgehakt en ben ik anders naar het WK gaan kijken. Ik mocht gaan rijden over de mooie Belgische kasseien, over karresporen, door weilanden, door bossen en daar keihard van gaan genieten. Doen waar ik gelukkig van word!
Eerlijk is eerlijk op de wedstrijddag, als je in je oranje outfit met rugnummer aan het vertrek staat komt de gedrevenheid, motivatie en fanatisme om te kijken ‘hoe ver kan ik komen’ toch bovendrijven. Oranje maakt je trots!
De start was om 12.25 uur. Ik reed ruim een uur van te voren langs mijn start vak en zag tot mijn verbazing dat al halfvol staan met 50+ dames en besloot aan te sluiten. Eerder had ik me eraan kunnen ergeren om zo lang van te voren stil te staan maar nu stond ik daar heel relaxt. Ik keek eens goed om me heen en zag heel veel verschillende nationaliteiten. Veel Amerikaanse vrouwen, Canada was goed vertegenwoordigd, Zuid Afrika, Chili en uiteraard uit Europese landen. Er werd lekker met elkaar gekletst en zo werd de tijd gedood tot aan het vertrek.
De master categorie wordt nog niet door iedereen voor vol aangezien en zelf heb ik na mijn elite periode pas later besloten om toch als master aan wedstrijden mee te doen. Waarom niet? Waarom zou je hier niet van mogen genieten? Waarom zou je je niet mogen meten met je leeftijdsgenoten? Ik vind dit onwijs leuk om te doen. Nee niet wekelijks maar een aantal evenementen per jaar.
Sporten hoeft niet persé op dit niveau of in wedstrijdverband maar ik spreek in mijn coaching regelmatig mensen die aangeven ‘vroeger veel gesport te hebben’ maar dat vanaf hun 40e niet meer doen, want ik ben nu 40?? Ik vind dat altijd moeilijk te bevatten. Hoe fijn is het om je fit te voelen door inspanning, een adrenaline en dopamine kick te krijgen en de dagelijkse stress uit je systeem te voelen vloeien door lichamelijke inspanning.
Vanaf ca 35 jaar gaan dingen niet meer vanzelf, spierkracht/massa nemen af, hersteltijd na inspanning is langer, spieren verstijven en noem het maar op. Dat kun je laten gebeuren maar je kunt het proces ook vertragen. Door lichamelijke inspanning / sport vertraag je het verouderingsproces en blijf je langer fit. En die lichamelijke fitheid werkt door op mentaal en emotioneel niveau. Wat wel belangrijk is, is om iets te doen wat je leuk vindt en waar je dus blij van wordt.
Wedstrijdverloop:
Vanuit het veldrijden is de start van groot belang en dat zit er bij mij echt ingesleten. Goed vertrokken en eerste 500 meter kon ik veel rensters passeren. Stuk langs het kanaal werd het smaller en was er een 180 graden bocht. Lekker binnendoor en weer wat plaatsen opgeschoven. Inmiddels reed ik bij de eerste 10 tot er voor mij een lelijke valpartij plaatsvond op een modderige strook. Er vielen een aantal rensters en er ontstond chaos. Met vertraging erom heen kunnen sturen en mezelf weer op gang getrokken. Volle bak en niet wetende op welke positie je rijdt, in een mooi groepje van 5 terecht gekomen. Er werd serieus gereden en ik moest meerdere malen ‘plat’ op mijn bike om het hoge tempo te kunnen blijven volgen. Inmiddels was het duidelijk dat er voor ons geen dames van onze categorie reden wat betekende dat wij de kopgroep waren. 3 in de categorie 50-54 jaar en een Deense en ik in de categorie 55-59 jaar. De Deense was echt sterk en ik nam nauwelijks over om zoveel mogelijk mijn krachten en energie te sparen. Rond km 60 op een steile, kasseien klim in het bos plaatste ze een aanval en ik kon niet mee. Ik kwam alleen te zitten maar ze bleef in het zicht. In een afdaling verloor ik mijn tweede bidon en zat ik de rest van de wedstrijd zonder drinken. Dat was verre van ideaal en af en toe voelde ik lichte kramp in mijn quadriceps ontstaan. Beste was om te blijven zitten ;). Op ca 10 km van de finish viel mijn ketting van mijn voorblad doordat ik door mijn mindere focus – puur vermoeidheid – in een gat reed. Het kostte me gelukkig niet veel tijd om de ketting er weer op te leggen. Ondertussen was ik niet ingehaald door een andere renster dus ik reed nog altijd voor de tweede plaats. Ik begon langzaam in te geloven dat ik hier gewoon op het podium zou eindigen. De laatste 5 km waren echt een feestje. Zoveel juichende, enthousiaste toeschouwers en aanmoedigingen. Ik heb er volop van genoten en met een big smile en een applaus voor de toeschouwers over de finish gereden! De Deense had uiteindelijk ruim 1,5 minuut voorsprong en de Amerikaanse kwam5 min na mij binnen.
